...Jednej rzeczy nauczyłem się w moim długim życiu: że cała nasza nauka w konfrontacji z rzeczywistością wydaje się prymitywną i dziecinną - a jednak jest to najcenniejsza rzecz, jaką mamy...
Einstein Albert

W dniach 9 – 11 luty w ramach projektu „ Nauczymy Cię jak zaplanować swoją przyszłość zawodową” odbyła się wycieczka edukacyjna „ Szlakiem Mikołaja Kopernika”, w której uczestniczyła klasa IVe.
Naszym pierwszym przystankiem był Ciechocinek- miasto i gmina w województwie kujawsko – pomorskim, powiecie aleksandrowskim. Miasto położone jest w Kotlinie Toruńskiej, w szerokiej dolinie Wisły, na lewym brzegu rzeki. Ciechocinek to miasto o charakterze uzdrowiskowym. Nie ma tu praktycznie przemysłu, znajdują się m. in. szpitale uzdrowiskowe, sanatoria, prewentorium, ośrodki wypoczynkowe ( wczasowo – turystyczne ), zakłady przyrodolecznicze, pijalnia wód mineralnych czy warzelnia soli. Co roku przyjeżdża tu wielu kuracjuszy i turystów. Podstawą rozwoju są wody lecznicze: chlorkowo-sodowe, bromkowe, jodkowe, żelaziste, borowe, które pochodzą z licznych na tym terenie źródeł solankowych. Leczy się tutaj choroby narządów ruchu, reumatyczne, ortopedyczno-urazowe, kobiece, układu oddechowego, nerwowego i krążenia. W tym celu stosuje się wiele zabiegów m. in. kąpiele solankowe, jodobromowe, siarkowe, zawijania borowinowe, balneoterapie
( fizykoterapia, inhalacja, klimatoterapia, kuracja pitna ), gimnastykę i masaże.

Następnie zwiedziliśmy miasto Kopernika – Toruń, w którym zachwyciliśmy się następującymi miejscami i obiektami:
Dom i Muzeum Mikołaja Kopernika, którego siedzibą są dwie gotyckie kamienice przy ulicy Kopernika 15/17. Wielki astronom przyszedł na świat w domu pod numerem 15. Do niedawna przyjmowano, że miejscem urodzin słynnego Toruńczyka była sąsiednia kamienica, jednak najnowsze badania dokumentów archiwalnych mówią, że przypuszczenia te były błędne. Kamienica numer 15 była siedzibą rodziny Koperników do 1460 roku. Zamieszkiwali ją rodzice astronoma Mikołaj Kopernik starszy i Barbara z domu Watzenrode. Tuż po narodzinach syna, Mikołaj Kopernik - ojciec, toruński ławnik Starego Miasta przeniósł się wraz z całą rodziną do kamienicy mieszczącej się w Rynku Staromiejskim pod numerem 36. Dziś obie kamienice przy ulicy Kopernika są siedzibą Muzeum, które założono tu w 1960 roku. W skład zbiorów wchodzą starodruki, książki, czasopisma i wycinki prasowe związane z postacią Mikołaja Kopernika. Zgromadzono tu także przedmioty odznaczające się wizerunkiem astronoma. Są to obrazy, zabytki rzeźby i grafiki, medale, monety i znaczki pocztowe. W połączonych kamienicach pod numerem 15 i 17, na wszystkich kondygnacjach znajduje się ekspozycja poświęcona wyglądowi wnętrza domu mieszczańskiego z epoki Kopernika. Wyjątkiem jest znajdujący się w kamienicy nr.15, salon na pierwszym piętrze, zrekonstruowany w stylu XVII wieku. We wszystkich pomieszczeniach dużo uwagi poświęcono jak najwierniejszemu zachowaniu klimatu poszczególnych wnętrz. W wielkiej sieni, przy kominie przygotowywano posiłki, tu skupiało się życie rodzinne mieszkańców, a także tu właśnie załatwiano pomniejsze transakcje handlowe. Drewniana izdebka zawieszona nad sienią była kantorem kupieckim, a z galerii znajdującej się w sieni zrzucano towary magazynowane na wyższych kondygnacjach. Izba na parterze (z tyłu) służyła mieszkańcom i prowadziła do oficyny, w której zgromadzono faksymilie II pokoju toruńskiego i inne dokumenty dowodzące związków Torunia z Polską. W oddzielnym pomieszczeniu oficyny można obejrzeć dokumenty związane z działalnością polityczną i gospodarczą rodziny Koperników. Znajduje się tu także makieta ukazująca wygląd zabudowy Torunia w 1500 roku.
Dwór Artusa znajduje się w południowej pierzei Rynku Staromiejskiego pod numerem 6. Wcześniej stały tu aż trzy inne budynki, mianowicie: z lewej strony znajdowała się niewielka kamienica służąca za mieszkanie sekretarzowi Rady Miejskiej, zwana Kancelarią, po środku stał pierwszy gmach Dworu Artusa, zaś po prawej istniała kamieniczka, pełniąca w XIX wieku rolę faktorii solnej. Dwór Artusa był jednym z najokazalszych obiektów miasta. Znajdowała się w nim siedziba Bractwa Świętego Jerzego, którego członkami byli zamożni patrycjusze. Budynek dla stowarzyszenia zbudowany został pod koniec XIV wieku, a za datę ukończenia budowy przyjmuje się lata 1385-1386, kiedy Dwór otrzymał sklepienia. Już w 1386 roku, gdy budynek nie był jeszcze wykończony gościł tu Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego Konrad Zöllner von Rotenstein.
Pomnik wielkiego astronoma Mikołaja Kopernika znajduje się w południowo-wschodnim narożniku Rynku Staromiejskiego. Jest on dziełem berlińskiego artysty rzeźbiarza Fryderyka Chrystiana Tiecka, który odlał go w brązie. Pomnik Kopernika odsłonięty został dnia 25 października 1853 roku, co było dla miasta wielkim wydarzeniem, ponieważ Mikołaj Kopernik urodził się w Toruniu i jest jego chlubą. Pomnik przedstawia Mikołaja Kopernika odzianego w profesorską togę, który w lewej ręce trzyma astrolabium, sugerujące profesję wielkiego Toruńczyka, natomiast uniesionym palcem prawej ręki wskazuje na niebo, któremu poświęcił swoje życie i które przyniosło mu sławę. Figura z biegiem lat pokryła się patyną, która nadała jej charakterystycznego zielonego koloru. Rzeźba ustawiona jest na wysokim sześciennym cokole, który w dolnej części połączony jest z kamiennymi ławami. Na cokole znajduje się łaciński napis: "Nicolaus Copernicus Thorunensis. Terrae motor, Solis Caelique stator". W polskim tłumaczeniu znaczy to: Mikołaj Kopernik Toruńczyk. Ruszył Ziemię, wstrzymał Słońce i Niebo. Autorem tekstu jest profesor toruńskiego gimnazjum Rudolf Brohm. Mikołaj Kopernik jest najsłynniejszym mieszkańcem Torunia, urodził się tu i wychował. W kamienicy, w której przyszedł na świat urządzono muzeum jego imienia, nosi je także toruński Uniwersytet Mikołaja Kopernika i fabryka produkująca przepyszne "toruńskie pierniki". To, że Mikołaj Kopernik był Toruńczykiem miasto podkreśla z lubością, gdyż podnosi to jego rangę w obliczu innych miast.
Zbudowana na przełomie XIII i XIV wieku Krzywa Wieża w Toruniu to nieodłączny element Starego Miasta. Zbudowano ją w średniowieczu, jako jeden z punktów obronnych miasta i włączono w ciąg murów osłaniających Stare Miasto od strony Wisły. Nazwa, którą wieża nosi po dziś dzień narzuciła się jej sama. Krzywa Wieża przechylona jest bowiem w stronę północną, a jej odchylenie od pionu wynosi około 140 centymetrów. Budynek pochylił się tuż po zakończeniu budowy w XIV wieku, tak więc wieża od początku swego istnienia jest "krzywa", a przyczyny tego faktu do dziś nie udało się wyjaśnić. Naukowcy mówią, że spod budowli usunął się grunt, gdyż zbudowano ją na gliniastym podłożu. Inną przyczynę podsuwa legenda o powstaniu Krzywej Wieży. Krzywa Wieża znajduje się w Toruniu, przy ulicy Pod Krzywą Wieżą. W całej Europie znajdują się tylko trzy "krzywe wieże". Pierwsza z nich, to słynna wieża w Pizie we Włoszech. W Polsce znajdują się dwie: w Ząbkowicach Śląskich i w Toruniu. Nie sposób wyobrazić sobie toruńskiej Starówki bez pochylonej sylwetki Krzywej Wieży. Jest najbardziej popularnym z zabytków Torunia, nie można jej pominąć zwiedzając miasto.
W południowo-zachodnim narożniku Rynku Staromiejskiego znajduje się urokliwa fontanna zwana Fontanną Flisaka. Składa się na nią studzienka, w której centrum na niewysokim cokole znajduje się figurka autorstwa urodzonego w Toruniu rzeźbiarza Georga Wolfa. Ośmioboczna studzienka umieszczona jest na dwóch stopniach. Jej wdzięcznym dopełnieniem jest brązowa figurka przedstawiająca młodego flisaka grającego na skrzypcach. Młodzieniec ubrany jest we flisaczy strój, na głowie ma kapelusz z rondem. Ukazany jest w czasie gry na skrzypcach, przez lewe ramię ma przerzucony krótki płaszcz. Twarz chłopca wyraża głębokie natchnienie i upojenie muzyką płynącą ze skrzypiec. Słuchaczami koncertu zgodnie z legendą, której ilustracją jest fontanna są żabki. Niewielkie figurki z mosiądzu przedstawiające żabki zdobią naroża studzienki. Z pyszczka każdej z żabek tryska strumień wody. Pierwotnie Fontanna Flisaka była ozdobą dziedzińca Ratusza Staromiejskiego.
Kościół pod podwójnym wezwaniem św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty był główną świątynią Torunia. Historia świątyni jest burzliwa i obfituje w ciekawe wydarzenia. Budowa trwała bardzo długo, a jej efektem był kościół tak wspaniały, że od razu Torunianie uznali go za najpiękniejszą świątynię swego miasta. Katedry nie omijały także przykre historie. Nawiedzają go pożary, dotykają go bunty religijne oraz długoletnie spory Protestantów i Katolików o przejęcie świątyni. Katedra dzięki swojej barwie, monumentalności, harmonii elementów z dominującym akcentem w postaci wieży wyróżnia się spośród swojego otoczenia i jest nieodzownym elementem panoramy Torunia od strony Wisły, której nadaje niepowtarzalny charakter. Wnętrze kościoła Św. Janów przebogate jest w zabytki sztuki gotyckiej, późnogotyckiej, manierystycznej, barokowej i rokokowej. W skład wyposażenia świątyni wchodzą freski, ołtarze rzeźbione i malowane, wolnostojące rzeźby, organy, ambona i epitafia. Wszystkie te zabytki cechuje wysoki poziom artystyczny. XVII i XVIII wiek to dla Torunia okres zamieszek na tle religijnym. Dla historii kościoła Św. Janów istotnym wydarzeniem jest splądrowanie kościoła w 1606 roku i tzw. Tumult toruński w 1724 roku, kiedy to zdewastowano kolegium jezuickie i zbezczeszczono przedmioty kultu. Dzieła zniszczenia tego zabytku dopełnia potop szwedzki i bombardowanie kościoła w 1703 roku. Rok 1773 kończy okres jezuickiego panowania w bazylice Św. Janów. Zakon Jezuitów ulega kasacie i kościół obejmują księża diecezjalni. Gdy w 1793 roku do Torunia wkraczają Prusacy, stworzone przez Jezuitów kolegium zostaje zamienione na koszary. Wreszcie na mocy bulli Jana Pawła II z 25 III 1992 roku kościół staje się katedrą biskupią nowo utworzonej Diecezji Toruńskiej.
Kościół znany dziś jako należący do Zakonu Jezuitów kościół p.w. Ducha Świętego, był pierwotnie świątynią protestancką. Budowę jego rozpoczęto w 1724 roku, gdy podczas Tumultu Toruńskiego Protestanci utracili kościół p.w. Wniebowzięcia NMP. Kamień węgielny pod budowę nowego kościoła, który będzie nosił wezwanie św. Krzyża położono w 1743 roku. Budynek zaprojektował architekt z Drezna Andrzej Adam Beahr.
Zamek Krzyżacki w Toruniu, poprzez swoją koncepcję Zamku Górnego z wieżą wolnostojącą zamkniętą w obwodzie murów należy do typu układów przestrzennych rozpowszechnionych w pierwszej połowie XIII wieku na Śląsku. Pierwszą częścią założenia był tak zwany Zamek Górny (zamek pierwotny), wzniesiony z cegły, na planie zbliżonym do nieregularnej podkowy, zamkniętej od strony Wisły prostym odcinkiem muru. Górny Zamek zajmował powierzchnię około 2300m2. O jego zlokalizowaniu w tym właśnie miejscu świadczą odnalezione tu odcinki murów ustawionych prostopadle do ściany południowej zamku, dlatego przyjmuje się, że właśnie tu wzniesiono wielki budynek służący za dom mieszkalny.
Kolejny etap naszej podróży to Malbork i znajdujący się tam Zamek Krzyżacki. Zamek malborski w obecnej postaci wznoszony był przez prawie dwa wieki. Założony był równocześnie z obronnym miastem jako nierozerwalne jedno ciało obronne. Budowę rozpoczęto w 1275 roku i jej pierwszy etap trwał do przełomu XIII i XIV wieku. Powstał wtedy dwuczłonowy zespół zamku - zamek właściwy oraz przedzamcze. Zamek właściwy zaplanowany był na planie prostokąta o bokach 50 na 60 metrów. Składał się z trzech skrzydeł, a od wschodu zamknięty był kurtynowym murem. Od początku zamek był wznoszony jako nowa siedziba dla konwentu, która dotychczas mieściła się w Zantyrze. Przeprowadzka miała miejsce po wzniesieniu północnego skrzydła zamku właściwego około 1280 roku. Równocześnie z tym skrzydłem wzniesiono przylegającą do niego wieżę wysuniętą poza ścianę w narożniku północno-wschodnim. W przeciwległym narożniku zamku powstało gdanisko włączone w obręb murów zewnętrznych i połączone z zamkiem gankiem. Na zamku znajdowały się dormitoria, refektarze, kapitularz oraz kaplica. Wzdłuż zewnętrznego muru biegł ganek straży. Przedzamcze powstałe również w pierwszym etapie budowy znajdowało się na północ od zamku właściwego. Wjazd do przedzamcza znajdował się na jego osi, w północnej części, a z dziedzińca przedzamcza prowadził wjazd na zamek właściwy prawdopodobnie w miejscu gdzie jest obecnie, czyli w narożniku północno-zachodnim, jednak wjazd ten w obecnym kształcie na pewno powstał później.
W roku 1309 wielki mistrz zakonu zdecydował o przeniesieniu stolicy państwa do Malborka. Wiązało się to z koniecznością rozbudowy zamku do potrzeb mistrza i urzędów. Dotychczasowe przedzamcze przebudowano i przemianowano na Zamek Średni, zamek właściwy nazywał się odtąd Wysokim. Początkowo wielki mistrz zamieszkał na zamku Wysokim, podczas kiedy Zamek Średni rozpoczęto przebudowywać na jego przyszłą rezydencję. Trzy strony dziedzińca Zamku Średniego obudowano nowymi skrzydłami. Od Zamku Wysokiego nadal oddzielała go fosa, przy ścianie wschodniej powstał kościół Św. Bartłomieja oraz pokoje gościnne, od północnej - mieszkania komtura oraz zabudowania bramne. Po zachodniej stronie stanął Wielki Refektarz, mieszkanie wielkiego mistrza oraz kaplica i zabudowania gospodarcze. Dom Wielkiego Mistrza powstał dopiero pod koniec XIV wieku w latach prawdopodobnie 1383-1393. Ten nowy element odznaczał się wśród pozostałych zabudowań formę architektoniczną, nie posiadał tak jak one gołych, surowych  ścian z prostymi otworami okiennymi, ale był ozdobiony kolumnami, szkarpami oraz zwieńczeniem blankami. Na najwyższej kondygnacji znalazły miejsce Refektarz Zimowy i Letni, będące pomieszczeniami reprezentacyjnymi. Na Zamku Wysokim został w XIV wieku przebudowany Wielki Kapitularz. W latach 1331-1334 dobudowano do niego kaplicę NMP.
Nowe przedzamcze powstało na przedłużeniu dotychczasowego założenia w stronę północną. Otoczono je murem z  i bramą od wschodu. W tej formie zamek malborski przewyższał powierzchnią całe miasto. W 1410 roku zamek został oblężony przez wojska Władysława Jagiełły, jednak szybko zrezygnowano z dalszych walk o twierdzę. Po wojnie Krzyżacy umocnili zamek fortyfikacjami ziemnymi od północy i wschodu. Obręb fortyfikacji murowanych dopiero teraz przystosowano częściowo do broni palnej. W połowie XV wieku w ciągu fortyfikacji ziemnych powstały murowane basteje ze strzelnicami. Nie przeszkodziło to jednak zająć zamku przez wojska Kazimierza Jagiellończyka w 1457 roku. O zamek odtąd troszczyli się polscy królowie, traktując go jako jedną ze swoich rezydencji. Zamek Wysoki otrzymali jezuici, przedzamcze nadal mieściło warsztaty rzemieślnicze i zabudowania gospodarcze. W pierwszej połowie XVII wieku powstały głównie od strony wschodniej nowe fortyfikacje - bastiony w obwodzie wałów i murów bastei. Po I rozbiorze Polski Malbork znalazł się w granicach Prus. Władze przeznaczyły go pod koszary dla wojska i warsztaty tkackie. Zaczęto również rozbierać niektóre mury dla pozyskania surowca. Powstał plan całkowitej likwidacji zabudowań, jednak protesty społeczeństwa niemieckiego na szczęście nie dopuściły do tego w 1803 roku wstrzymując prace rozbiórkowe.
W 1959 roku pożar strawił część pozostałego poszycia dachów. Odbudowano jednak dawną stolicę państwa krzyżackiego i dziś udostępnia ona mnóstwo atrakcji. Mieści się tu muzeum, pokazywane są przedstawienia z cyklu "Światło i Dźwięk”.
Następnie zwiedziliśmy Elbląg, miasto założone w 1237 roku przez mistrza krajowego Hermana von Balka. Zgodnie ze zwyczajem miast nadbałtyckich ulice wytyczano prostopadle do rzeki, a przecinająca je w poprzek ulica tworzyła rynek, na którym miał być wybudowany ratusz (obecnie w centrum rynku stoi kościół św. Mikołaja). Prawa miejskie nadane zostały 10 kwietnia 1237 roku. Do 1337 roku było jedynym organizmem miejskim w Elblągu. Zamek krzyżacki (podstawa Starego Miasta) został zniszczony 12 lutego 1454 roku. W 1503 roku powierzono Elblągowi funkcję strażnika pieczęci Prus Królewskich. Podczas I Wojny Światowej praktycznie nie ucierpiała. Jedynym zniszczeniem było spalenie Mostu Wysokiego w dniu 8 lipca 1917 roku, ale nie było spowodowane działaniami wojennymi. W przeddzień wybuchu II wojny światowej elbląskie Stare Miasto urodą nie ustępowało gdańskiej starówce. Stare Miasto znacznie ucierpiało w lutym 1945 roku, gdy w wyniku walk Armii Czerwonej z niemieckimi obrońcami miasta zostało zniszczone w 90%. Po 1947 roku podjęto decyzję o rozebraniu pozostałych ruin, a resztki cegieł przewieziono na potrzeby odbudowy Warszawy. Dopiero rozpoczęta w latach 80. rewitalizacja powoli zabudowywała, pusty do tej pory plac przed Katedrą św. Mikołaja. W latach 1895-1969 ulicami elbląskiej starówki kursowały tramwaje. Obecnie na Starym Mieście trwa zakrojona na szeroką skalę odbudowa dzielnicy. Co roku zabudowywane są nowe kwartały ulic. Kamieniczki, które powstają nawiązują do dawnego stylu, a niektóre z nich są identycznymi kopiami istniejących tam wcześniej. Elbląskie Stare Miasto to również jeden z największych w Europie pod względem powierzchni teren objęty kompleksowymi badaniami archeologicznymi.
Ważniejsze budynki i obiekty w Elblągu to:
• kościół katedralny św. Mikołaja, XIII-XV w., przebudowany po pożarze w końcu XVIII w., z cennym wyposażeniem wnętrza (późnogotyckie tryptyki, gotyckie drewniane figury apostołów w nawie głównej, chrzcielnica brązowa z XIV w.)
• Brama Targowa z XIV w. i pozostałości fortyfikacji miejskich,
• Ścieżka kościelna
• Muzeum w Elblągu, dawniej Gimnazjum Elbląskie
• Kościół Św. Ducha
• Biblioteka Elbląska
• Galeria EL – dawniej kościół podominikański NMP, XIII-XVI w., częściowo zburzony w 1945, zrekonstruowany w latach 60.; dawny ołtarz główny zachował się kościele katedralnym, pozostałe wyposażenie (prospekt organowy, epitafia, empory) uległo zniszczeniu.
• Zespół dawnego zamku i podzamcza
• Zespół Szkół Techniczno-Informatycznych
• pomnik "Piekarczyka"
• przystań "Żeglugi Elbląsko-Ostródzkiej"
• Wydział Zamiejscowy Szkoły Wyższej im. Bogdana Jańskiego
Ciekawym elementem wyjazdu było planetarium w Olsztynie. Jest  to pomnik zbudowany w hołdzie Mikołajowi Kopernikowi. Otwarcie Planetarium odbyło się 19 lutego 1973 roku, w pięćsetną rocznicę urodzin wielkiego astronoma. Gmach planetarium zaprojektował Ludomir Gosławski. Kolorową kompozycję, składającą się z 205 płytek, znajdującą się na wschodniej ścianie atrium oraz portret Mikołaja Kopernika wiszący w holu, wykonał artysta plastyk Stefan Knapp z Londynu. W holu znajduje się malowidło ścienne Zygmunta Drońskiego przedstawiające Koński Łeb, ciemny obłok pyłowy z gwiazdozbioru Oriona. Główną formą działalności Planetarium są programy astronomiczne. Corocznie ogląda je kilkadziesiąt tysięcy widzów. Prezentowane w czasie projekcji rozgwieżdżone niebo oraz ciekawe zjawiska astronomiczne, na długo pozostają w pamięci widza. Zaoferowano nam interesujące projekcje dydaktyczne. Dla osób bardziej zainteresowanych astronomią organizowane są odczyty, które wygłaszają specjaliści z polskich ośrodków naukowych.
Tematyka odczytów dotyczy wybranych zagadnień związanych z astronomią, astronautyką oraz historią astronomii i nauk pokrewnych. W Planetarium znajduje się specjalistyczna biblioteka, licząca kilka tysięcy woluminów oraz kilkadziesiąt tytułów czasopism, głównie z zakresu astronomii, astronautyki i dyscyplin pokrewnych.
Popularne programy astronomiczne prezentują różnorodne zjawiska astronomiczne oraz efekty lotów kosmicznych. Oprócz aparatury planetarium w programie wykorzystane są rzutniki przeźroczy i wideo projektor. Celem pokazów astronomicznych jest przekazywanie widzowi wiadomości w przystępnej i ciekawej formie, do czego wydatnie przyczyniają się podkład muzyczny i efekty dźwiękowe.
Wyjazd edukacyjny „ Szlakiem Kopernika” przyczynił się do pogłębienia wiedzy z wielu dziedzin nauki oraz dostarczył nam niezapomnianych wrażeń.